می خوام از ماجرای تولدت بگم شاید دوست داشته باشی خب از کجا شروع کنم ؟
طبق محاسبات علمی
می بایست بیست وهشتم دی مصادف با سوم صفر و میلاد حضرت امام محمد باقر علیه السلام به دنیا می اومدی ولی اراده الهی بر این بود که تو ماه عشق یعنی محرم و روز عید جمعه و لحظه مقدس اذان ظهر به دنیا بیای .
پنجشنبه بود هفدهم دی ماه و ما هنوز منتظر نبودیم ،خیلی برنامه ها داشتیم جمعه یعنی فرداش قرار بود بابایی (بابا حسین مامان مریم) از سفر کربلا و سوریه بیاد و ما باید می رفتیم دیدنش . از طرفی با بابا جون قرار گذاشته بودیم تو اولین کلاس مشترک مامان بابا ها برای آموزش کمک های حین زایمان شرکت کنیم .اخه باباجون هم خیلی دوست داشت تو اولین لحظات ورودت به این دنیا کنار تو و مامان باشه.
از اذون مغرب به بعد یه حس دیگه ای داشتم .روزشماری معکوسم برای دیدن تو تبدیل شده بود به لحظه شماری . بی قرار بودم ،احساس می کردم تو هم بی قراری .
ساعت تقریبا سه نیمه شب بود ، از خواب بیدار شدم ، هرچند که از اولشم نیمه بیدار بودم. دیگه مطمئن شده بودم که داری به دنیا میای ، آخه تموم نشونه های شروع زایمان که تو کلاس یاد گرفته بودم رو داشتم. باید ازش یاری می خواستم . از اون یکتای بی همتا . از اونی که تا بحال هیچوقت منو تنها نگذاشته و همیشه یاریگر لحظه های سختم بوده. بلند شدم که وضو بگیرم . باباجونم بیدار شد . نمی دونم بابا جونت چه احساسی داشت اون شب . خودشون برات می نویسن ان شاء الله.
باباجون تعجب کرده بود. ازم سوال کرد وقتشه؟ گفتم آره ولی شما فعلا بخوابین. ولی اون نخوابید. هراسون از جاش بلند شد و شروع کرد به آماده کردن وسایل بیمارستانت و مرتب کردن خونه. نمی ذاشت من کاری بکنم . مدام سوال می کرد بریم بیمارستان و من با توجه به آموزشایی که دیده بودم می گفتم هنوز زوده . آخه گفته بودن باید فاصله بین دو درد به ده دقیقه برسه. سوره انشقاق و چند تا سوره دیگه رو خوندم و از خدا کمک خواستم که تو رو سالم به دنیا بیاره و بهترین ها رو برات مقرر کنه. ...
تا یه دوش گرفتم شد ساعت ۷ و ما رفتیم بیمارستان سینا. اونجا همه چیز اونطور که ما دوست داشتیم پیش نرفت و مامان لیاقت اینو نداشت که اولین لحظه ورودت به دنیا تو رو ببینه . اون مثل همیشه بیهوش و غافل بود.....
الان فقط برای خودم متاسفم ولی راستش اون اول برای تو هم ناراحت بودم ساده لوحانه فکر می کردم تو تنها بودی ، فکر می کردم من باید به هوش می بودم تا تو رو بلافاصله درآغوش بگیرم و بهت شیر بدم آخه شنیده بودم این کار خیلی برای نوزاد خوبه ولی به زودی به خودم تذکر دادم که ای غافل اون کسی که خیلی بهتر و مهربونتر از بهترین و مهربونترین انسانهاست ،اون خدایی که رافتش در وصف ناپخته عقل عالم ترین انسانها نمی گنجه ، در کنار فرزند تو یعنی مخلوق خودش بوده و هست و خواهد بود. انشاءالله 
وقتی قرار شد مامان مریم رو بیهوشش کنن باباجون با مامانی (یعنی مامان مامان مریم) تماس می گیرن تا خودشون رو برسونن بیمارستان . اینم جالبه که بدونی اونروز همه اقوام نزدیک مامان مریم برای دیدن باباحسین که از سفر زیارتی اومده بود خونه اونها بودن و اینطوری همه بلافاصله از تولد تو باخبر شدن . مامانی هم همه مهمونا رو ولشون کرد و هراسون و دعاکنون خودشو رسوند بیمارستان تا دومین نفری باشه که پسر گلمون رو می بینه . منم سومین نفر بودم .
شوخی کردم . خدارو شکر که تو رو به ما هدیه کرد. 
اولین لحظاتی که به هوش اومدم مدام گریه می کردم از هیچی یادم نمیاد فقط یادمه که گریه کنون می گفتم بچه م کجاست .هیچکی به من جواب نمی داد یعنی هیچکی منو درک نمی کرد . تا اینکه منو آوردن توی اتاق خودمون . مامانی اونجا بود و کمک می کرد تا منو رو تخت بزارن چشمام که بسته بود یعنی توان باز کردنشون رو نداشتم ولی تا صدای مامانی رو شنیدم دوباره گریه کردم و ازش از تو پرسیدم . اونجا بود که مامانی با صدای آرامش بخشش نوید تو رو بهم داد اون گفت :" چیه دخترم چرا گریه می کنی خدا یه پسر سالم و ناز بهت داده الان میارنش تا ببینیش" . هیچوقت اون صدا از گوشم بیرون نمی ره چون در حساس ترین لحظه عمرم شنیدمش . در یک لحظه تمام هول و هراس از وجودم رخت بست و جاش رو به آرامش و شعف داد ، دیگه راحت خوابیدم . پرستار تو رو آورد که شیرت بدم من هنوز نیمه هوشیار بودم ولی کاملا اون لحظات سرشار از احساس رو به یاد دارم . ....
از در درآمدی و من از خود به در شدم
گویی کزین جهان به جهان دگر شدم
دیگه نمی گم بابا جونت از اون لحظه فیلم گرفتن . می تونی ببینی . باباجون بلافاصله تو گوش راستت اذون و تو گوش چپت هم اقامه رو گفتن .
طولی نکشید مامان بزرگت (مامان باباجون) مشتاقانه برای دیدن تو خودشونو رسوندن بیمارستان . فکر کنم از همونجا عاشقت شدن .متاسفانه بابابزرگ (بابای باباجون)نزدیک ۸ ماهه که به خاطر شکستگی پا نمی تونن راه برن . براشون دعا کن عزیزم . بابایی (بابای مامان مریم) هم به خاطر شیوع آنفلوانزای خوکی در سوریه و کربلا مصلحتا نیومدن بیمارستان می ترسیدن خدای نکرده مریض بشی.
همراه مامان بزرگ عمه ها و زن عموت هم بودن. به جز عمه جون نسرین که دزفول زندگی می کنه.
خانم دکتر غرویان کمک کرد به دنیا بیای و خانم دکتر محمد زاده هم چک آپ و معاینه بعد از به دنیا اومدنت رو انجام داد.
وزن : ۳۶۰۰ گرم
قد: ۵۲
دور سر : ۳۶
گروه خون : ب مثبت
همونجا اولین واکسن هات رو هم زدند. اونجا باباجون کنارت بود.
راستی خبر داری بابا جونت هم اذون ظهر جمعه به دنیا اومده ؟ اما مامانت پنجشنبه ایه ..... پسر بابایی دیگه 
شب که شد مامانی و باباجون به نوبت بیدار باش بودن و از من و تو مراقبت می کردن . خدا قوتشون بده.
فردا صبحش مامانی رفتن یه سر خونه و موقع ترخیص برگردن . باباجون فرصتو غنیمت شمرد و قبل از ساعت ۲ همه کارا رو دست تنها کردن و ما دو تا رو بردن خونه. هوا سرد بود مجبور شدیم حسابی بپوشونیمت. توی راه که می اومدیم از امام رضا علیه السلام خواستم برات خیلی دعا کنن.
اولی منم ، دومی بابا جون مامانی رو نمی دونم چه احساسی داشت. 
دیگه همینطور برو جلو. . . . . . . . . . . انشاءالله 
تا جائیکه من مجبور شدم توی مطب دکتر یه جای خلوت پیدا کنم و بهت شیر بدم. 
مبادا من نگران بشم . اما من می دونم خودش دلش از من نازکتره . فدای دلش بشم من ..... 
و ما خواستیم ...... ربنا هب لنا من ازواجنا و ذریاتنا قره اعین واجعلنا للمتقین اماما